اثربخشی واقعیت‌درمانی بر سازگاری اجتماعی، بهزیستی روان‌شناختی و خودانتقادی افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر

هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی واقعیت‌درمانی بر سازگاری اجتماعی، بهزیستی روان‌شناختی و خودانتقادی افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر بود. جامعه آماری این پژوهش شامل افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیری که در سال 1396 به کلینیک‌های درمانی روان‌شناختی شهر اهواز مراجعه کرده بودند که با روش نمونه‌گیری هدفمند تعداد 40 نفر به‌صورت نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند و سپس به روش گمارش تصادفی ساده در گروه‌ آزمایشی و گروه گواه قرار گرفتند. طرح پژوهش از نوع تجربی پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه گواه بود. جهت جمع‌آوری داده‌ها از مقیاس سازگاری اجتماعی ویسمن و پیکل، پرسشنامه بهزیستی روان‌شناختی ریف و مقیاس خودانتقادی گیلبرت و همکاران استفاده شد. مداخله واقعیت‌درمانی بر روی گروه آزمایشی در 8 جلسه 120 دقیقه‌ای به مدت دو ماه اجرا گردید. پس از پایان مداخله، از هر دو گروه پس‌آزمون گرفته شد. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس چندمتغیری انجام شد. نتایج حاصل از تحلیل داده‌ها نشان داد که واقعیت‌درمانی بر بهزیستی روان‌شناختی و خودانتقادی در مراجعین مبتلا به اضطراب فراگیر تأثیر داشت اما، این مداخله بین گروه آزمایشی و گروه گواه از نظر سازگاری اجتماعی تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد.